Jezus urodzony w Betlejem, cieśla z Nazaretu, Nauczyciel apostołów, Syn Boży, dobry Pasterz, Zbawiciel, Mistrz z Galilei, Mesjasz Pan, Odkupiciel, Mąż boleści; są to tytuły jakimi Pismo Święte nazywa Jezusa Chrystusa. Wspólnota Kościoła określa Go również Króla Wszechświata.
Jezus Chrystus Król Wszechświata
Kościół katolicki Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata obchodzi w ostatnią niedzielę roku liturgicznego i przed rozpoczęciem Adwentu (między 20 a 26 listopada; w tym roku 21 listopada). Można by powiedzieć, że Uroczystość Wszystkich Świętych jest jakby zapowiedzią, zebraniem Świętych w Niebie, by oddać chwałę Najwyższemu Królowi. Uroczystość tę wprowadził do liturgii Kościoła papież Pius XI 11 grudnia 1925 roku. Początkowo, święto obchodzone było w ostatnią niedzielę października. Reforma soborowa (1969) zmieniła nazwę święta (z Chrystusa Króla na Chrystusa Króla Wszechświata) oraz przeniosła święto na ostatnią niedzielę roku kościelnego dla podkreślenia, że wszystko, co rodzaj ludzki w nadprzyrodzonym i przyrodzonym porządku posiada i czego się spodziewa, ma swój początek i mieć będzie swój chwalebny koniec w Jezusie Chrystusie. Nasuwa się tutaj fragment z Apokalipsy św. Jana, gdzie Bóg mówi: Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec podkreślając, że nie ma sobie równego i do niego należą pierwsze i ostatnie słowo. Stąd też rok liturgiczny rozpoczyna się oczekiwaniem na Mesjasza, Jego narodzinami, a kończy się właśnie tą Uroczystością.
Widocznym jest, że Bóg jest Tym, który przenika cały czas i wszystko w nim dopełnia. A wyżej wspomniana zmiana święta z Chrystusa Króla na Uroczystość Króla Wszechświata jest tego potwierdzeniem. Król Wszechświata to Ten, który panuje nad wszystkim, co żyje we wszechświecie. Twórca i Król przenikający swoim tchnieniem i miłością wszystko.
Geneza Chrystusa jako Króla sięga natomiast już Starego Testamentu, zapowiadającego przyjście Mesjasza, króla, potomka Dawida.
Greckie słowo „chrystus” jest odpowiednikiem hebrajskiego mesjasz i oznacza pomazaniec, namaszczony, co w znaczeniu starotestamentalnym odnosiło się zarówno do króla, jak i kapłana, a nieraz także do proroka.
Królowanie Jezusa Chrystusa
Pojęcie król kojarzone jest z urzędem, władzą, funkcją, zaszczytami, etc. Natomiast Królowanie Jezusa jest inne. Jezus jest Królem miłości. Jego miłość objawia się przede wszystkim w oddaniu siebie za życie świata. I mimo tego, że przez cały czas swojej działalności dokonywał cudów, uzdrawiała, przyciągał tłumy, to nie to było w pełni wyrazem Jego miłości. Śmierć Jezusa na Golgocie była najwyższym aktem miłości i potwierdzeniem, że On jest Tym, którego zapowiadali prorocy. A Zmartwychwstanie jest dowodem na to, że zwyciężył śmierć i jest Królem Życia. Dał świadectwo swojego królestwa na Krzyżu. Tam właśnie zajaśniał jako Król, że panuje nad nami, ale nie w sensie władzy, ale chce panować miłością.
Pantokrator
Określenie pochodzące z języka greckiego Wszechwładca, Pan wszystkiego. Jako Pantokrator Chrystus przedstawiony jest w pozycji stojącej lub siedzącej na tronie, z otwartym Pismem Świętym w lewej dłoni i uniesioną prawą dłonią w geście błogosławieństwa. Trzy złączone palce – mały, serdeczny i kciuk – zawsze symbolizują tu Trójcę Świętą, a dwa pozostałe – wskazujący i środkowy – odsyłają do dwóch natur Chrystusa: Boskiej i ludzkiej. Księga, jaką Jezus trzyma w lewej dłoni, nawiązuje do jego misji nauczania W ten sposób wynosi grzeszną, ludzką naturę przez swoją boskość i udziela błogosławieństwa. Bóg, który króluje i jednocześnie Bóg, który służy. Jego służba wyraża się przez Jego miłość na krzyżu. Poważne, spokojne i przeniknięte cierpieniem spojrzenie odsłania przed nami Jego cierpienie, w którym ukrywa cierpienie każdego człowieka. Dwie natury: Boska i ludzka, żadna z nich nie zostaje zmutowana przez drugą. Obie pozostają naturalnymi i jednocześnie obie w Jezusie doskonale rozwinięte. Jezus w pełni Bóg i w pełni człowiek jest najwyższym wymiarem stworzenia.
W jaki sposób obraz Chrystusa Króla Wszechświata uświadamia nam dzisiaj naszą godność, jaką zostaliśmy obdarowani? Czy jesteśmy świadomi, że nasza natura przez Chrystusa stała się królewska? Czy potrafimy dostrzec w ubiczowanym i ukoronowanym cierniem Jezusie Jego służebny wymiar? Czy widzimy, że Królestwo Jezusa nie jest z tego świata? Czy pomimo swojej słabości potrafimy być odważnymi sługami w imię Jego miłości? Czy wierzymy w udział w Jego Królewskiej Chwale?
Jezus Chrystus jako Król Wszechświata wskazuje nam drogę służby, która prowadzi do szczęścia. W Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata Jezus przypomina: królujmy, ale dobrocią, królujmy nie złością, nie złem. Wielu jest takich królów zła, którzy roznoszą nienawiść, ale królujmy jak Jezus – służmy. Bądźmy skorzy do przebaczenia, do rozmów, do budowania wspólnego domu, jakim jest nasza parafia, rodzina, bo tacy mają później udział w Królestwie Boga.
Jezusie Chrystusie Królu Wszechświata, wspomnij na nas w swoim Królestwie.
s. Zofia Zagraba
