Grudzień i obchodzone w nim Boże Narodzenie, poprzedzone adwentowym oczekiwaniem, kierują nasze myśli ku rozwijającemu się w łonie Najświętszej Dziewicy małemu Jezusowi. Nowe Życie, jakie rodzi się na świat, a także jakie przynosi światu owo Dziecię, skłania ku refleksji nad tajemnicą Wcielenia, a co za tym idzie, zadumą nad życiem w ogóle. Ludzkie życie, od poczęcia do śmierci, otoczone winno być szczególnym szacunkiem. Jest on z ustanowienia Bożego święte. Na jego straży stoi jedno z Przykazań: „Nie będziesz zabijał” (Wj 20,13; Pwt 5,17). Grzechy zaś przeciwko życiu mają szczególny ciężar moralny.
Dar życia
Piąte przykazanie Boże zobowiązuje do troski o życie człowieka poprzez usuwanie cierpienia i polepszanie warunków funkcjonowania w świecie tak, by mógł w nim następować rozwój ludzkości w klimacie pokoju i radości. Katalog grzechów wykraczających przeciwko temu przykazaniu obejmuje między innymi: zabójstwo, ludobójstwo, terroryzm, samobójstwo, aborcję, eutanazję, narażanie życia swego lub innej osoby na niebezpieczeństwo, eksperymenty na embrionach, współdziałanie w przerywaniu ciąży, niszczenie zdrowia, okaleczanie ciała – słowem wszystko, co godzi w życie i zdrowie fizyczne człowieka.
W sytuacji dylematów moralnych, jakie w kwestiach dotyczących ludzkiego życia mogą w nas zaistnieć pod wpływem np. dezinformacji medialnej, warto sięgnąć po Katechizm Kościoła Katolickiego. Znajdziemy tam odpowiedzi rozwiewające wszelkie nasze wątpliwości. Pierwsza z nich głosi: „Każde ludzkie życie od chwili poczęcia aż do śmierci jest święte, ponieważ osoba ludzka była chciana dla niej samej na obraz i podobieństwo Boga żywego i świętego” (KKK 2319).
Aborcja
„Ponieważ embrion powinien być uważany za osobę od chwili poczęcia, powinno się bronić jego integralności, troszczyć się o niego i leczyć go jak każdą inną istotę ludzką” (KKK 2323).
„Życie ludzkie od chwili poczęcia powinno być szanowane i chronione w sposób absolutny. Już od pierwszej chwili swego istnienia istota ludzka powinna mieć przyznane prawa osoby, wśród nich nienaruszalne prawo każdej niewinnej istoty do życia” (KKK 2270).
„Dziecko od chwili poczęcia ma prawo do życia. Bezpośrednie przerwanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel lub środek, jest praktyką …haniebną […], poważnie sprzeciwiającą się prawu moralnemu. Kościół nakłada karę ekskomuniki z to przestępstwo przeciw życiu ludzkiemu” (KKK 2322).
„Kościół od początku twierdził, że jest złem moralnym każde spowodowane przerwanie ciąży. Nauczanie na ten temat nie uległo zmianie i pozostaje niezmienne. Bezpośrednie przerwanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel lub jako środek, jest głęboko sprzeczne z prawem moralnym” (KKK 2271).
„Ponieważ embrion powinien być uważany za osobę od chwili poczęcia, powinno się bronić jego integralności, troszczyć się o niego i leczyć go w miarę możliwości jak każdą inną istotę ludzką. Diagnostyka prenatalna jest moralnie dozwolona, jeśli szanuje życie oraz integralność embrionu i płodu ludzkiego, dąży do jego ochrony albo do jego indywidualnego leczenia… Sprzeciwia się prawu moralnemu wtedy, gdy w zależności od wyników prowadzi do przerwania ciąży. Diagnostyka nie powinna pociągać za sobą wyroku śmierci” (KKK 2274).
„Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca. Nikt, w żadnej sytuacji, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego niszczenia niewinnej istoty ludzkiej” (KKK 2258).
„Formalne współdziałanie w przerywaniu ciąży stanowi poważne wykroczenie. Kościół nakłada kanoniczną karę ekskomuniki za to przestępstwo przeciw życiu ludzkiemu. Kto powoduje przerwanie ciąży, po zaistnieniu skutku, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, przez sam fakt popełnienia przestępstwa, na warunkach przewidzianych przez prawo. Kościół nie zamierza przez to ograniczać zakresu miłosierdzia. Ukazuje ciężar popełnionej zbrodni, szkodę nie do naprawienia wyrządzoną niewinnie zamordowanemu dziecku, jego rodzicom i całemu społeczeństwu” (KKK 2272).
