Trzydzieści lat temu św. Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Chorego, aby uwrażliwić ludzi na potrzebę zwrócenia uwagi na chorych i na tych, którzy się nimi opiekują. Wyznaczył wówczas jego datę na 11 lutego – wspomnienie Matki Bożej z Lourdes. Pierwszy taki dzień obchodzono właśnie w tym francuskim sanktuarium Maryjnym. Szczególnie dziś, gdy wśród nas tak wiele osób bliskich ciężko choruje np. na COVID-19, warto pamiętać o modlitwie za nich.
Chorzy w sercu Kościoła
Na każdy Dzień Chorego Ojciec Święty kieruje orędzie, w którym apeluje o podjęcie współpracy pomiędzy narodami biednymi i bogatymi, mającej na celu ochronę zdrowia i życia ludzkiego. Sprawom ludzi chorych św. Jan Paweł II, sam doświadczający licznych chorób, poświęcił wiele miejsca w swoim nauczaniu. Często spotykał się z chorymi i niepełnosprawnymi, zarówno w Rzymie, jak i w czasie podróży apostolskich. Od początku swojego pontyfikatu prosił ludzi chorych o wsparcie modlitewne.
Kościół, od zawsze, towarzyszy ludziom chorym w sposób szczególny, zgodnie ze słowami Jezusa zapisanymi w zakończeniu Ewangelii św. Marka: „Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie” (Mk 16, 18). Dla umocnienia w chorobie mamy specjalny dar – sakrament namaszczenia chorych. Olej chorych jest każdego roku błogosławiony w katedrach podczas Mszy Krzyżma sprawowanej przez biskupa w poranek Wielkiego Czwartku. Jest on dostępny w każdej parafii, a sakrament namaszczenia może być udzielany osobom chorym w każdym czasie, gdy o niego poproszą. W Światowy Dzień Chorego w wielu kościołach sprawowane są specjalne nabożeństwa ze zbiorowym celebrowaniem sakramentu namaszczenia chorych.
Namaszczenie chorych a wiatyk
Sakrament namaszczenia chorych jest dzisiaj coraz częściej zapomniany i niedoceniony. Błędnie nazywano go „ostatnim namaszczeniem”. Sakrament namaszczenia chorych jest czymś innym. Jest on sakramentalnym znakiem zostawionym przez Chrystusa jako narzędzie uświęcenia naszego cierpienia. Sakrament ten ukazuje, że cierpienie nie musi człowieka niszczyć, może go doskonalić. W ten sposób Chrystus nadał ludzkiemu cierpieniu sens. Oto, człowiek cierpiąc, może ubogacać siebie i innych. Ewangelie przypominają, że uczniowie Chrystusa namaszczali chorych i uzdrawiali. Św. Jakub mówi o tradycji pierwszych pokoleń chrześcijan: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15). Jakie są skutki tego sakramentu? Pierwszym jest poprawa zdrowia chorego. Drugim skutkiem jest oczyszczenie z grzechów. W sytuacji, gdy człowiek popełnił grzechy ciężkie, a nie mógł skorzystać z sakramentu pokuty, to wtedy namaszczenie chorych gładzi grzechy. Może więc być udzielony zarówno człowiekowi w stanie łaski uświęcającej, jak i grzesznikowi w stanie grzechu ciężkiego. Trzecim i chyba najważniejszym celem tego sakramentu jest pomoc potrzebna do wykorzystania czasu cierpienia i zachowania godnej postawy. Cierpienie niewątpliwie jest wielką próbą. Właśnie w tym momencie potrzebna jest łaska odkrycia sensu cierpienia. Sakrament namaszczenia chorych pozwala człowiekowi wykorzystać cierpienie dla udoskonalenia własnego i dla zbawienia świata.
Wdzięczność za cierpienie
11 lutego jest dla niejednego z nas szansą odkrycia całego bogactwa faktu, iż Chrystus w trosce o nasze zdrowie fizyczne, psychiczne i duchowe zostawił nam specjalny sakrament. Warto tego dnia w sposób szczególny dziękować Chrystusowi za tę Jego pełną miłości pamięć o wszystkich chorych. A jeśli nas samych lub naszych bliskich dotyka jakieś cierpienie, warto poprosić o udzielenie tego sakramentu. Jest to głębokie religijne przeżycie, które umacnia człowieka, dodaje sił i umożliwia zachowanie chrześcijańskiej postawy w godzinach cierpienia.
M.M. Czekałowie
