„Naucz się często, w ciągu dnia wznosić serce do Boga w dziękczynieniu. — Ponieważ daje ci to lub tamto. — Ponieważ Tobą pogardzano. — Ponieważ nie masz tego, czego potrzebujesz albo ponieważ to masz. — Ponieważ tak piękną uczynił swoją Matkę, która jest także twoją Matką. — Ponieważ stworzył słońce i księżyc, i tamto zwierzę, i tę roślinę. — Ponieważ kogoś obdarzył wymową, a tobie jej odmówił… Dziękuj Mu za wszystko, bo wszystko jest dobre” (Droga, 268).
Chciałabym zacząć dziś od tego cytatu św. Josemarii Escrivy. Jeśli wybrać jeden miesiąc, w którym każdego dnia będziemy uczyć się Bogu dziękować, to warto pomyśleć o czerwcu. Miesiąc Serca Pana Jezusa. Miesiąc usytułowany w połowie roku. Ciepły, zazwyczaj jedyny, w którym są pyszne truskawki i maliny; jest w nim długi weekend i możliwość kąpieli w jeziorze. Są ciepłe noce, bywają burze i tęcze, poziomki, morze zieleni i kwiatów. Czerwiec się Panu Bogu naprawdę „udał” (choć Jemu wszystko się „udaje”!).
W Biblii jest wiele cytatów o wdzięczności (zob. Łk 6, 31–34; Oz 7, 13–16; Kol 3,17, Ef 5,20, 1 Tes 5, 17–18 etc.). Myślę, że Matka Boża nie tylko rozważała i zachowywała w sercu wydarzenia oraz słowa, ale także często Bogu dziękowała i —prawdopodobnie — to Ona wraz z Józefem nauczyła Jezusa, jak ważna jest wdzięczność. Jezus często odmawiał modlitwę dziękczynną, a skoro mamy Go naśladować, to warto byłoby wprowadzić ją w swoją codzienność jako nawyk.
Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał
Nawet, jeśli sprawy nie idą po naszej myśli, warto wierzyć, że Bóg ma nad tym kontrolę. I chociaż często sami (lub wolna wola innych ludzi) jesteśmy przyczyną naszych kłopotów, które często są konsekwencją błędnych działań, to jednak Bóg może z nich wyprowadzić dobro. Łatwo jest dziękować w czasie, gdy wszystko się układa, ale czuję, że dziękczynienie ma jeszcze większą wartość, kiedy się grunt osuwa — bo świadczy to o naszym zaufaniu. Przypomina mi się scena, w której Jezus wskrzesił swojego przyjaciela Łazarza. Najpierw po ludzku płakał, potem dziękował Bogu, a na końcu uczynił cud.
„Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał». To powiedziawszy, zawołał donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!»” (Jana 11, 41–43). Bóg nas zawsze wysłuchuje, ale to On decyduje o tym, co jest dla nas dobre, niekoniecznie w doczesności, ale w perspektywie wieczności. Ciekawi mnie, czy i jak Maryja dziękowała Bogu w czasie tych najmroczniejszych trzech dni, kiedy Syn Boży był martwy?
Naucz się często, w ciągu dnia wznosić serce do Boga w dziękczynieniu
Boże Ciało to uroczystość, która przypomina mi o tym, że ponad dwa tysiące lat temu Jezus przechadzał się drogami Galilei i pociągał za sobą tłumy. Każdego roku, symbolicznie, ta scena się powtarza. On wchodzi w naszą rzeczywistość, w naszą codzienność, przechadza się naszymi ścieżkami. Maryja często była w pobliżu swojego Syna, myślę więc, że nie raz znalazła się wśród słuchającego Go tłumu. Może wtedy też dziękowała Bogu za Jego plan i w sercu powtarzała swoje fiat?
Jego ciało z Jej ciała, Jego krew z Jej krwi. Na ulicach miast, w sercach ludzi, którzy otwierają się na Jego nauki, na Prawdę i Miłość. Słowo Eucharystia (gr. εὐχαριστία) oznacza dziękczynienie. Uczestnicząc we Mszy świętej, bierzemy udział w dziękczynieniu. Za zbawienie, za to, że On jest. Chcę w czerwcu szczególnie dziękować nie tylko moim bliskim, ale też Jemu — w radościach i trudnościach. I pozwolić Mu uczestniczyć w moim życiu, w błahostkach i ważnych sprawach, a nie tylko od święta. I z wdzięcznością — obserwować, jak w nim działa.
„Dlatego, nieustannie dziękujemy Bogu, bo gdy przyjęliście słowo Boże, usłyszane od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale — jak jest naprawdę — jako słowo Boga, który działa w was wierzących” (1 Tes 2, 13).
