19 maja przypada kolejna rocznica urodzin Karola Wojtyły. Gdybyśmy dziś mogli cieszyć się nadal darem życia tego Świętego Papieża, wspólnie świętowalibyśmy w tym miesiącu Jego 99 urodziny. Warto zatem wspomnieć przy tej okazji o pielgrzymkowym wymiarze wielkiego pontyfikatu Jana Pawła II. Podróże apostolskie – jak oficjalnie nazywano papieskie pielgrzymki, bardzo szybko stały się „znakiem firmowym” pontyfikatu polskiego papieża. Naturalny dynamizm pracy i działania Ojca Świętego, który po drugim konklawe w 1978 roku jako następca św. Piotra zasiądzie na Stolicy Apostolskiej, obierając imię Jana Pawła II, szybko urzeczywistni przesłanie z homilii wygłoszonej podczas Mszy św. rozpoczynającej nowy pontyfikat: „ …otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. Odtąd Ojciec Święty z niebywałą determinacją sam będzie szeroko otwierał Chrystusowi drzwi w sercach ludzi na całym świecie. Kluczem do tych drzwi będą liczne pielgrzymki, które papa Wojtyła odbył w ciągu swojego długiego pontyfikatu. Biała Postać, która z pastorałem w dłoni niestrudzenie przemierzała niezliczone kraje oraz kontynenty, wytyczając nowe pielgrzymkowe szlaki, stanie się symbolem innowacyjnych form ewangelizacyjnych współczesnego świata. Do licznych oficjalnych tytułów, jakie przynależą każdemu papieżowi, przylgnie również określenie „ Biały Pielgrzym”. Jan Paweł II często rozpoczynał swoje podróże słowami: „przybywam jako papież – pielgrzym”, „przybywam z pielgrzymką apostolską”, „rozpoczynam pielgrzymkę wiary”, jednoznacznie w ten sposób kwalifikując swoją wizytę. Podejmując ten pątniczy wielowymiarowy trud, Jan Paweł II nadał pielgrzymowaniu nowy sens globalny i indywidualny. Im bardziej Ojciec Święty był ograniczany chorobami, tym z większą determinacją wyruszał na pielgrzymi szlak i coraz więcej wokół siebie gromadził wiernych. Im Jego naturalny głos stawał się coraz mniej niesłyszalny, tym bardziej wybrzmiewał doniosłością myśli, wielkością przesłania, dramaturgią wydarzeń i z niezwykłą siłą docierał do tłumów.
Szczypta statystyki
Pierwszym papieżem, który zdecydował się pielgrzymować poza Rzym był Jan XXIII, który odbył pielgrzymki do Loreto i Asyżu. Natomiast pierwszym papieżem, który odważył się pielgrzymować poza Włochy, był Paweł VI. Jego pielgrzymka do Ziemi Świętej w 1964 była zapowiedzią 8 kolejnych niezwykłych pielgrzymek, które papa Montini odbył w Europie, Azji, Afryce a także obu Amerykach. Warto przy tej okazji wspomnieć o ogromnym pragnieniu Ojca Świętego do odbycia pielgrzymki do Polski w 1966 roku na 1000 lecie chrztu Polski. Niestety, jak pamiętamy, komunistyczne władze uniemożliwiły Pawłowi VI zrealizowanie tego marzenia. Jednak dopiero Jan Paweł II wyruszając w setki pielgrzymek, zrewolucjonizował papiestwo, zelektryzował wiernych, którzy w niezliczonych tłumach wychodzili na pielgrzymkowe szlaki, aby wspólnie z Ojcem Świętym szukać i spotykać na nich Chrystusa. Papież odbył 104 pielgrzymki zagraniczne. Odwiedził 135 krajów, w tym wiele kilkakrotnie. Pielgrzymował na wszystkie kontynenty (nie dotarł jedynie na prawie bezludną Antarktydę). Oficjalne źródła watykańskie podają, że Jan Paweł II podczas pielgrzymek pokonał 1.700.000 km., czyli ok. 30 razy okrążył Ziemię wokół równika lub, jak kto woli, trzykrotnie pokonał odległość dzielącą Ziemię od Księżyca. Pielgrzymując – przebywał w drodze ponad dwa lata. Jan Paweł II, jako pierwszy papież w takim wymiarze wyszedł z Chrystusem poza Watykan, niosąc Go w swoim pielgrzymkowym posłannictwie do ludzi w najodleglejszych zakątkach świata. Chrześcijanie, również wyznawcy innych religii i ateiści, gromadzili się wokół Jana Pawła II na Eucharystii, ale też na tysiącach innych zgromadzeń, które czasami miały charakter oficjalnych spotkań z różnymi środowiskami. Największe w historii ludzkości zgromadzenie odbyło się w Manili na Filipinach w 1995 r. Jan Paweł II zgromadził wtedy wokół Ołtarza 5 milionów wiernych. Żadne jednak statystyki nie oddadzą atmosfery tamtych spotkań, drżenia milionów serc otwierających się na Zbawiciela, morza łez żalu i wzruszeń, szeptu modlitwy i gromkich pieśni, grzmotu oklasków i wiwatów wznoszonych we wszystkich językach świata: Janie Pawle – kochamy Ciebie!
Pielgrzymki do Polski
Polska była wyróżniona. Była ojczyzną papieża. Mieliśmy szczęście gościć Białego Pielgrzyma aż osiem razy. Te pielgrzymki były niezapomnianymi narodowymi rekolekcjami. Każda z nich miała inny charakter, odbywała się w innej rzeczywistości społecznej i politycznej. Jednak wszystkie były niezwykłymi wydarzeniami w wymiarze osobistym i ogólnospołecznym. Pierwsza pielgrzymka w 1979 roku przyniosła Polakom radość i dumę z własnej tożsamości, wydobyła społeczeństwo z marazmu i szarzyzny społecznego bezsensu. Zjednoczyła nas wokół wspólnych wartości i pozwoliła uwierzyć, że jesteśmy wielkim Narodem. Zasiała ziarno nadziei i była pierwszym impulsem efektu domina, które odmieniło oblicze tej ziemi i całego świata. Druga pielgrzymka wyzwoliła nas z ciemności stanu wojennego i własnych ograniczeń. Kolejne pielgrzymki uczyły nas, jak żyć i odnaleźć się w świecie wolnych ludzi i społeczeństw. Wszystkie papieskie pielgrzymki cierpliwie uczyły nas kochać drugiego człowieka, umiłowania Jezusa i Jego Matki. Ile po latach zostało w nas tych Ojcowskich porad, próśb i nauczań? W jakim stopniu my, jako Naród wykorzystaliśmy tę historyczną okazję, aby nie uronić nic z tych wielkich słów i pozostać wiernymi uczniami Jana Pawła II?
Teraz kolej na nas….
Spłacając dług wdzięczności naszemu papieżowi za nieocenione dobro, jakie zasiał w nas Darem Swojego Życia, Modlitwy i Pracy – pamiętając o Jego prośbie wielokrotnie artykułowanej ( „ … módlcie się za mnie za życia i po śmierci…”), polecajmy Jego Duszę w codziennej modlitwie dobremu Ojcu.
Możemy również wykorzystać nadarzającą się szansę i wyruszyć z pielgrzymką do grobu św. Jana Pawła II w Watykanie. W przyszłym miesiącu, w 20 rocznicę pielgrzymowania Jana Pawła II po Ziemi Ełckiej, pielgrzymka diecezjalna organizowana przez Martyrię dotrze do Rzymu, aby tam pielgrzymując ziemskimi śladami Białego Pielgrzyma, podziękować Bogu za Dar Życia naszego Wielkiego, Świętego Papieża.
