Wielki Post jest czasem intensywnej pracy nad sobą. Nasze funkcjonowanie we wspólnotach niewątpliwie wymaga od nas nawrócenia w różnych obszarach. Czy kiedyś pracowałeś nad słowami, które wypowiadasz do innych? Dla jednych może to nieistotna dziedzina naszego życia. Dla tych, którzy zauważają sens pracy słowa, słówka, słóweczka staną się obszarem wielkopostnych zmagań, może i niejednokrotnie porażek, ale warto spróbować! Zatem do dzieła! Dobrym Słowem chcemy obdarzać tych, którzy towarzyszą nam w codzienności. Zatem, Słowo bierzemy na warsztat!
Pismo Święte
Słowa, jakie wypowiadamy, nie są tylko dźwiękiem, środkiem porozumiewania się. Słowo jest wyrazem osoby, uczestniczy w jej dynamizmie i posiada swoją skuteczność. Wypowiadane słowo, jak poucza Syrach, przynosi zaszczyt lub hańbę (Syr 5,13). To dzięki wypowiadanemu słowu poznajemy człowieka (Syr 27,4-7).
Pismo Święte ostrzega nas przed złym użyciem słowa i zalicza do tego: głupie żarty (Prz10,8; 13,3), brak dyskrecji (Prz 20,19), budzenie odrazy (Syr 20,5-8), nieustanną paplaninę (Syr 20, 18nn). Człowiek mądry powinien wystrzegać się, by mówić źle (Syr 5,14), ponieważ język pociąga za sobą więcej ofiar niż miecz (Prz 12,18; Syr 28,17n). Księga Przysłów bardzo trafne określa słowa donosicieli, które smakują jak przysmaki (Prz 26,22), lecz zadają bardzo bolesne rany. Należy wystrzegać się słów nieczystych i bluźnierstw (Syr 23,12-21).
W Nowym Testamencie św. Jakub bardzo obrazowo ponawia naukę o języku i wzywa do czuwania nad nim, ponieważ stanowi to jedno z zasadniczych wymagań mądrości chrześcijańskiej ( Jk 1,26; 3, 2).
Człowiek mądry, jak naucza nas Pismo Święte, dysponuje swymi słowami w sposób właściwy. Słowo uczciwe, trafna odpowiedź to skarb i radość prawdziwa (Prz 1,23; 25,11). Należy czuwać nad swoim językiem, miarkować, położyć zamek na usta (Syr1,24), i być nieskorym do mówienia (Jk 1,19).
Zatem, trzymając się powyższych wskazówek Pisma Św., będziemy kierowali do innych tylko dobre słowa. Bo z przepełnionego dobrem serca, człowiek będzie wydobywał prawdziwe skarby (Łk 6,45). Słowa będą wówczas jak głęboka woda, jak potok – źródło życia (Prz 18,4). Słowa wypowiadane pod wpływem Ducha Świętego będą budować, napominać i pocieszać braci oraz siostry we wspólnocie (1 Kor 14,3).
Słowo na co dzień
Słowo, jako potężny oręż, jest w naszym wyposażeniu i towarzyszy nam w każdej chwili. Słowa mają moc i niosą ze sobą ogromną siłę. Nie do wyobrażenia jest życie bez komunikatów. Znaczenie słów i ich nacechowanie emocjonalne mogą być pozytywne i nastrajać nas radośnie do życia i czekających nas zadań, z drugiej strony potrafią skutecznie nas zniszczyć. Nieuzasadniona krytyka, obelgi – bolą, zaś pochwały, miłe słowa – cieszą.
Kiedyś przebywałam w pewnych wspólnotach. Gdy uczestniczyłam w pierwszej z nich zrozumiałam, że dewiza jej członków brzmi: im bardziej ordynarnie tym lepiej! W innej wspólnocie poznałam relacje, które streściłabym słowami odnotowanymi przez Tertuliana: ,,Zobaczcie, jak oni się miłują”.
Wspólnoty są miejscem wzrostu duchowego przez formację i posługę. Rozwijamy i kształtujemy w ten sposób nasze człowieczeństwo, a więc sposób formułowania myśli, język, uczucia i zachowanie. Zwrócimy szczególną uwagę na wypowiadane słowa. Czy budują one, uskrzydlają innych czy też powodują smutek, zniechęcenie lub wycofanie się z posługi a nawet wspólnoty. W świetle Słowa Bożego, szczególnie słów św. Jakuba, popracujmy nad naszymi słowami, które kierujemy do innych w naszych wspólnotach. Cały nasz wewnętrzny potencjał, który jest darem Boga, skierujmy na to, aby zauważyć to co dobre w drugim człowieku, ponadto przez dobre słowo pomóżmy wydobyć innym te dary, jakich sami nie dostrzegają.
Po pandemicznej przerwie, zorganizowaliśmy w naszej wspólnocie spotkanie, na którym każdy wylosował karteczkę z imieniem osoby ze wspólnoty, o której należało powiedzieć coś dobrego. Dobre słowa pomogły nam zbliżyć się do siebie, złagodzić ból rozstania, wlały nadzieję w serce i wyzwoliły ogólną radość, bo ,,dobre słowa są plastrem miodu, słodyczą dla gardła, lekiem dla ciała” (Prz16, 24).
dr Danuta Święcka, teolog,
