Każda wspólnota jest żywym organizmem, który reaguje na wszystko, co dzieje się w życiu jej członków. Mnogość charakterów, pragnień i oczekiwań po ludzku nie da się pogodzić. Dopiero, gdy każdy z członków przybliży się do Serca Jezusa i da się poprowadzić Duchowi Świętemu, który jest twórcą wspólnoty, wielość będzie służyć jedności i budowaniu harmonii. Zatem, jak grupa osób może stać się wspólnotą ucznów Jezusa? Sprawdzonym, najbardziej skutecznym i niezawodnym sposobem jest weryfikacja swojego postępowania i osobiste nawrócenie.
Uczeń
Benedykt XVI w swojej książce Jezus z Nazaretu zwrócił uwagę, że we wszystkich wydarzeniach działalności Jezusa istotną rolę spełniało grono uczniów – zawsze we wspólnocie z Mistrzem. Wspólnota uczniów to nie tylko grono apostołów. To również powołana przez Jezusa grupa 72. uczniów, której powierzył misję podobną do misji Dwunastu (por. Łk 10, 1-12). Do grona uczniów Jezusa należały również kobiety, o czym przypomina termin odnoszony do niektórych niewiast „siedząc u Jego stóp”, wskazujący na postawę typową dla ucznia (por. Łk 10, 39).
Do postawy ucznia Chrystusa są zatem wezwani wszyscy. Przy czym jest tylko jedno główne kryterium przynależności – bycie z Nim, bycie w Nim – tzn. trwanie w nauce Mistrza i Jego Boskiej Miłości: „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami” (J 8, 31).
Znakiem rozpoznawczym postawy ucznia Chrystusa jest miłość. Zatem chrześcijanie, którzy żyją miłością, stają się uczniami: ,,Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35). Dlatego Piotrowi Jezus zadał pytanie o miłość „Szymonie, synu Jana, czy kochasz mnie? (J 21, 17).
Postawa
Postawa jest to pozytywne lub negatywne ustosunkowanie się człowieka do osoby, rzeczy, zjawiska, angażujące w nim intelekt, wolę, uczucia i aktywność – a więc najważniejsze czynniki, które są elementami osobowości człowieka. Postawa jest bardzo ważna, ponieważ wyraża się w niej cały człowiek. Z wypowiedzi Chrystusa wynika, że oczekuje On od człowieka zachowań mających rangę postawy. „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy” (Mt 7, 12).
Tylko wtedy możemy mówić o prawdziwej postawie ucznia Chrystusa, gdy realizowane są wszystkie jej elementy: czyli pilne słuchanie Chrystusa, wierne przyswajanie Jego nauki i konsekwentne naśladowanie Go. Oznacza to, że słuchanie Chrystusa nie może być powierzchowne czy okazjonalne. Przyswajanie nauki Jezusa nie może być selektywne, należy utożsamiać z nią swoje poglądy, przekonania i własną hierarchię wartości. Jak również, nie powinno mieć miejsca dorywcze naśladowanie Jezusa, uzależnione np. od nastroju czy chwilowej potrzeby.
Mistrz
W czerwcu, kontemplując w sposób szczególny Serce Jezusa, wsłuchujemy się w Jego słowa wypowiedziane do św. Małgorzaty Alacoque ,,Moje Boskie Serce płonie tak silną miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych gorejących płomieni, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie się rozlać za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi skarbami”. Tak wielką wartość mają ludzie, ich życie i ich szczęście, że Syn Boży ofiarowuje w pokorze siebie samego, pragnie każdego obdarować za darmo, bogactwem swojej Miłości i zaspokoić wszelkie pragnienia.
Zatem, dlaczego moje serce nie jest aż tak dobre? Dlaczego tak trudno w pokorze oceniać drugich za wyżej stojących od siebie? Wyrzec się próżnej chwały (por. Flp 2, 3).
Dzisiaj Jezus ofiaruje nam swoje Serce, które jest wzorem do miłowania bliźnich. Zatem, przybliżmy się z wdzięcznością do Jego Serca, byśmy mogli powiedzieć za św. Małgorzatą „Ogromną łaskę wyświadczył mi Boski Oblubieniec, której ja zupełnie nie jestem godna, że pozwolił mi spoczywać na swym Sercu wraz z umiłowanym uczniem i podarował mi to Serce wraz z krzyżem swoim i swoją miłością”. By iść i kochać bliźnich jak On, tworząc wspólnotę uczniów.
Skorzystaj z tego źródła Miłości „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, a w zamian za to otrzymuje wzgardę i zapomnienie. Ty przynajmniej staraj się mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność”.
